De blokken zijn gemaakt van kartonnen dozen, allemaal geverfd in verschillende kleuren. In de eerste scene loopt Koers er met haar ogen dicht langzaam doorheen, haar armen voor zich uitgestrekt om een eventuele botsing te voorvoelen. Als ze dan tegen een blok aanbotst, kirt ze opgetogen. Een metershoog opgebouwde blokkentoren verandert wanneer hij omvalt in een slagveld, begeleid door klanken van ontploffing en instorting, zoals kleine kinderen dat ook zouden doen. Het slagveld wordt de zee, de zee wordt een schip, het schip wordt weer een kasteel waarvan de kantelen zo hoog worden, dat het spel verandert in een zo hoog mogelijke stapel bouwen, die natuurlijk niet anders kan dan weer omvallen en zo ontvouwt het spel zich voor onze ogen.
Koers geniet zichtbaar. Ze giechelt, zingt en schreeuwt onafgebroken om de denkbeeldige situaties kracht bij te zetten. Tussen het bouwen door richt ze zich zo nu en dan tot het publiek. Ze verzint verhalen over haar buurmeisje Kim die geweldige avonturen beleeft en als de actrice er met haar fantasie niet meer uitkomt, stapt ze zomaar over op een verhaal over rolschaatsen of over fikkie stoken met een vergrootglas in de zon. Hoewel het gevaar sluimert een kind ook kinderachtig te spelen, is Hedwig Koers op geen enkel moment te betrappen op overdrijving of uiterlijk vertoon. Haar spel is altijd kinderlijk energiek en onvoorspelbaar, nooit gechargeerd.
Het blijkt ontzettend moeilijk om je, na jaren van oefening in het tegenovergestelde, weer even over te geven aan de inspiratie van een kind. Dat het kind dat je meeneemt in die wereld waar alles kan in werkelijkheid ook nog eens volwassen vrouw is, werpt een vreemd licht op de zaak. Het liefst bestempelen we meerderjarigen die op deze manier met blokken spelen als onaangepast en zelfs een beetje gevaarlijk, terwijl we een kind juist aanmoedigen. Dat de voorstelling anekdotisch gezien geen begin en geen einde heeft, kunnen we ook maar moeilijk behappen. Vanachter die onvermurwbare codes blijft de toeschouwer met enigszins opgetrokken wenkbrauwen zitten kijken en lijkt het zelfs bijna onmogelijk om wat er gebeurt op het podium op dat moment prettig of geestig te vinden. Pas na afloop komt de schik terug om van alles wat we om ons heen zien een verhaal te maken en voelen we ons misschien zelfs een klein beetje opgesloten in ons volwassen keurslijf.
Zit u nog wel eens onder tafel? van en door Hedwig Koers. Een mimesolo in opdracht van de mimeopleiding van Amsterdam. Gezien op 26 september
Geen opmerkingen:
Een reactie posten