woensdag 24 september 2008

Geleur met een laptop

Eén klein lampje op een lange stok brandt fel op het moment dat het publiek de theaterzaal binnen komt lopen. De lange, glazen tafel waaraan de lamp bevestigd is, blijkt gedurende de performance Motel Aloof steeds meer oude lampenkappen te kunnen dragen. Ze knipperen wat terwijl actrice Medi Broekman ze aansluit op het stopcontact en blijven daarna rustig schijnen. Een keer versiert ze een peertje met een paar bruine papieren zakken, onder een andere, iets grotere lamp schuift ze een bak water met waterplantjes. In het tegenlicht dat al die kleine lampjes over het publiek uitstrooien zijn veel van de andere objecten waarmee de actrice in de weer is moeilijk tot niet te herkennen. Vaag ontwarren we de vorm van een tiental appels die in een onregelmatig patroon over de tafel verspreid worden, een fles water (of is het olie) waarmee armen en benen gewassen of ingesmeerd worden. Wat het allemaal te betekenen heeft blijft tot het einde onduidelijk.

Terwijl Medi Broekman zich met trage, betekenisvolle bewegingen over het podium verplaatst, wordt de aandacht van het publiek al vanaf het begin vooral getrokken door de laptop die midden op de tafel staat, met het beeldscherm naar de tribune gericht. Op de laptop is via het computerprogramma Skype contact gelegd met de tweede performer, Annelot Dits. Al snel blijkt dat zij zich niet in het theater bevindt, maar gewoon thuis zit. Bij alles wat ze doet neemt ze de camera die bevestigd is aan haar computer mee, zodat wij live al haar handelingen kunnen volgen. Zo zien we haar een kopje koffie zetten en opdrinken, een lap vlees bereiden en daadwerkelijk een douche nemen. Wanneer de verbinding door technische redenen zo nu en dan verbroken wordt, klinkt door de boxen in de theaterzaal zachtjes een etude van Chopin en begint Broekman als op commando onverstaanbaar te fluisteren. De rest van de tijd worden de geluiden van Dits die door de computer flink vervormd worden, versterkt door de zaal gesmeten.

Van het begin tot het einde blijft het grof giswerk naar wat de dames van Stichting Motel Aloof bedoeld moeten hebben met deze voorstelling. Geen van de dingen die we zien gebeuren lijkt te maken te hebben met een willekeurige andere. De dames maken geen contact met elkaar, behalve wanneer er weer gebeld moet worden na een verbroken internetverbinding. Dat lijkt nou net niet de bedoeling te zijn, hoe kun je immers technische storingen regisseren? Toevallig zijn het wel de enige interessante momenten van de avond; een korte tijd zien we Broekman en Dits samen op het podium, zij het slechts visueel, met elkaar in wat je een gesprek zou kunnen noemen.

Een bijzondere sfeer is het wel, niet te duiden zo warrig en leeg tegelijk. En wat we zien zet zeker aan tot nadenken: Zou het gaan over integratie? Over vriendschap op afstand? Over de eenzaamheid die door het wereldwijde netwerk wordt gevoed? Gaat het over licht, in al zijn facetten, is het een sfeerimpressie? Of, en dat zou zomaar kunnen, gaat het misschien wel helemaal nergens over?

Motel Aloof door Annelot Dits en Medi Broekman. Gezien op 24 september in Studio K. De voorstelling is aldaar nog te zien tot en met vrijdag 26 september en gaat daarna op tournee. Voor het programma en meer informatie kijk op www.motelaloof.com.

Geen opmerkingen: