donderdag 18 september 2008

Een lange, hilarische lezing in de stadsschouwburg

Terwijl het publiek binnenstroomt is het toneelstuk voor Kees Hulst in de rol van meneer de Bruyn al begonnen. Als een verwarde leraar loopt hij enigszins ongemakkelijk en nerveus rond over het podium en heet hier en daar wat mensen welkom. Net als meneer de Bruyn oogt het decor ook wat rommelig. Men kijkt naar een huiskamer waarin een groot scherm staat met daarop de tekst;”Wat doen wij er toe”? Een lezing over ethiek. Ik krijg onmiddellijk flashbacks naar mijn studietijd in Maastricht.

Meneer de Bruyn blijkt een voorzitter van een culturele stichting te zijn die de lezing van professor Henrik van Woerdekom gaat inleiden. Deze taak neemt hij zeer serieus en dat inleiden duurt dan ook erg lang. Het wordt dan ook duidelijk dat de stichting eigenlijk een andere locatie had geregeld, maar daar toch niet terecht kon en daarom vastzit aan de stadsschouwburg waar al een ander decor klaar stond voor de volgende dag. Het lange inleiden, informeren en verklaren van meneer de Bruyn had in de eerste instantie een hilarisch effect maar na een tijdje maakte dit gevoel plaats voor verveling. Dit heeft echter niks te maken met het acteerwerk van Kees Hulst, want hij zet de rol simpelweg geniaal neer, maar met het stuk zelf. Het heeft een gevoel van Engelse humor. Voorspelbare en flauwe humor. Helaas vond ik het na een poosje niet meer leuk, maar dat is geheel persoonlijk, want er waren ook hartstikke veel mensen die bulderden van het lachen.

Wanneer we dan eindelijk klaar zijn met de inleiding begint professor Henrik van Woerdekom aan zijn lezing. Dit gaat niet zonder slag of stoot, want de inmiddels niet meer grappige meneer de Bruyn is moeilijk af te schudden. Als de professor dan eindelijk goed op gang is, wordt hij weer verstoord. Ditmaal door zijn moeder die hem een kopje koffie komt geven. Als later ook nog blijkt dat zijn minnares, zijn vrouw en zijn dochter in de zaal zitten, komt er weinig meer van het geven van een lezing.

Ik vertel nu in vogelvlucht wat er zoal gebeurt, maar in werkelijkheid wordt hier ongeveer twee uur voor uitgetrokken. Dit duurt gewoon allemaal veel te lang! Het laatste personage, de dochter, komt pas net voor het einde van het stuk in de picture. Dat arme kind moet dus elke voorstelling anderhalf uur in de zaal zitten alsof ze bij het publiek hoort! De afwisselingen hadden veel sneller gekund. Nu gleed mijn aandacht gewoon te vaak weg. Ondanks dat de acteurs een topprestatie neerzette, want zij speelden hun rollen erg geloofwaardig en grappig. Het schortte dus aan het toneelstuk zelf. Gelukkig kwam er op het einde wel vaart in, waardoor het dynamisch werd en ook weer grappig en ik uiteindelijk met een fijn gevoel naar huis ging.

Wuivend graan is een voorstelling die langzaam voortkabbelt, maar absoluut zorgt voor wat hilarische momenten. Het is een leuke avond uit en ik zou dus ook adviseren om absoluut te gaan kijken!

Voorstelling: Wuivend graan
Van: Wim T. Schippers
Regie: Titus Tiel Groenestege
Spelers: Titus Muizelaar, Kees Hulst, Nelly Frijda, Randy Fokke, Raymonde de Kuyper en Olga Zuiderhoek
Wanneer: 13 september 2008
Waar: Stadsschouwburg Amsterdam

1 opmerking:

? zei

a long hilarious reading is quite interesting. Do you love writing?