Engelse spelkwaliteit in slechtzittende theaterale jas.

Een bed, zeven spelers en een muzikant. Aangekondigd als “The best of Prague Fringe”, dus met een vooruitgesnelde reputatie. Dit is iets wat je moet zien. Ook het gegeven, een derde van een mensenleven wordt, op welke wijze dan ook, in bed doorgebracht, is een mogelijk uitgangspunt voor een boeiende voorstelling, zeker als een “spectaculair visueel en fysieke ontdekkingstocht” beloofd wordt. Maar helaas, de enthousiaste Tsjechen zijn geen vergelijking met de nuchtere Hollanders.

In een matig gevulde Frascati 1 zijn wij getuige van een poging het beloofde waar te maken. De (Engelstalige) spelers zijn jong en het spelplezier zou er van af moeten spatten, maar het gevoel overheerst dat ze het allemaal al een keer te veel gedaan hebben en een soort automatische piloot het overneemt. De voorstelling heeft ook geen duidelijke vorm, het is geen toneel, geen dans, geen mime, maar van alles af en toe een beetje, maar nooit in een fijne mix, altijd of het een of het ander. Ook de livemuziek, aan de rand van het toneelbeeld weggemoffeld, heeft geen directe verbinding met het getoonde. Ook een fysieke interactie tussen muzikant en spelers is niet te merken. Het décor, een bij aanvang groot bed blijkt multi-functioneel. Er in, er onder en van een naar twee bedden, het kan allemaal. Ook de twee verrijdbare witte vakken bieden mogelijkheiden te over van een steeds wisselende setting, maar alle elementen worden nooit ten volle benut. Het licht is ronduit saai te noemen, of op z’n minst toch voorspelbaar en clichématig. Waarom bijvoorbeeld toch van het licht bij binnenkomst van het publiek eerst naar een black-out, om vervolgens naar exact hetzelfde licht te gaan en meer van dat soort overbodige cliches?

Een voorstelling al met al, die wel aardig is, die potentie bezit zowel in spelers, materiaal als thema, maar die niet helemaal uit de verf komt en waarbij de titel “Best of Prague Fringe” meer tegen dan voor de voorstelling werkt. Het gezegde dat Engelsen de beste acteurs zijn, maar de slechtste theatermakers, blijkt ook nu maar weer eens bewezen.

Jeroen

Best of Prague Fringe; The Paper Birds “40 Feathered Winks”

Gezien: Frascati 1, Amsterdam, ma 8 sep. 2008