Recensies Fringe Festival

Recensies Fringe Festival
Kritiek
Drs. R. van Heuven
11 september 2008
Karolien Berkvens
5617103
Theaterwetenschap

VAN HERWIJNEN IS DE LEVENDIGSTE BEGRAFENISONDERDERNEMER VAN DE EEUW

Hoge Bomen door Leonard van Herwijnen (tekst en spel). Gezien op: 9 september 2008 in Theater Bellevue Amterdam, tijdens het Fringe Festival.

‘Dit is het.’ Een man in een pak en keurig gekamd haar wijst naar het lege toneel om zich heen. Er staat slechts een stoel. Hij drukt zijn brilletje nog wat rechter op z’n neus en begint zijn verhaal. Het verhaal van het jongetje dat vroeger altijd alleen achterin de klas zat en verliefd was op het mooie meisje Sylvia, dat hem natuurlijk niet zag staan. En nu zijn we bij hem op z’n werk. Hij is begrafenisondernemer, maar diep in hem schuilt nog steeds dat door teleurstellingen verslagen jongetje. En dat maakt hem heel triest en schrijnend grappig.
Leonard van Herwijnen is afgestudeerd kleinkunstenaar aan de Herman Teirlinck Studio. Hoewel hij pas in 2007 is afgestudeerd beweegt hij zich als een zeer ervaren en geloofwaardig acteur over het toneel in zijn vijftig minuten durende solovoorstelling. De teksten, die hij ook zelf geschreven heeft, zijn afwisselend grappig en ongelofelijk treurig. Van Herwijnen heeft niets nodig. Hij heeft z’n publiek, z’n tekst en z’n natuurlijke spel en dat is genoeg om je te verliezen in de ietwat bizarre geest van deze vreemde en toch zeer herkenbare begrafenisondernemer.
Omdat Van Herwijnen geen decor, muziek of andere ‘versiersels’ in z’n voorstelling gebruikt wordt de toeschouwer gedwongen naar hem en alleen naar hem te kijken en te luisteren. Hij vertelt beeldend over zijn leven, zijn verjaardagen als kind, de bewondering voor z’n vader, de grapjes die hij met collega’s uithaalt en de clown, clown Pietje, die hij soms (eng enthousiast) speelt. En stiekem zal iedereen deze man, hoe gefrustreerd en geestig hij ook is, tegelijkertijd verafschuwen en van hem gaan houden. En dat is knap werk van Van Herwijnen.






IN EEN WIRWAR VAN WOORDEN WIL WITTE NACHTEN ONS IETS DUIDELIJK MAKEN, MAAR WAT?

Witte Nachten door Makerscollectief MARS. Spel: Angelo Tijssens en Gilles de Schrijver.
Tekst: Angelo Tijssens naar F.M. Dostojewski. Gezien op: 9 september 2008 in de Veemvloer Amsterdam, tijdens het Fringe Festival.

Op de witte muur zijn de schaduwen van twee gestaltes te onderscheiden: een grote, kale man en een klein jongen met piekhaar. Het zijn de twee acteurs, Angelo Tijssens en Gilles de Schrijver van het Antwerpse Makerscollectief MARS. In een fel licht dat recht van voren komt spreken zij rap met Vlaamse tongval hun teksten uit. De ruimte waardoor zij zich bewegen is, op hun schaduwen na, leeg.
De twee mannen ontmoeten elkaar in de lege ruimte, die Sint Petersburg moet voorstellen, tijdens vier witte nachten. Ze ontmoeten elkaar en ze delen hun angsten, hun levensverhalen. De een is de man en de ander is de vrouw of is het nu andersom? In ieder geval loopt De Schrijver op hakken, maar hij is dan weer niet de vrouw. En waar hebben ze het nu eigenlijk over?
De teksten, geschreven door Tijssens, gebaseerd op werk van Dostojewski, worden als een bal lava over het publiek uitgestort. Er is geen ruimte om na te denken, om mee te voelen of je te laten raken. Er wordt gesproken en gesproken en op een gegeven moment weet je niet meer waarover. De hoeveelheid tekst moet de acteurs ook zwaar zijn gevallen, want tegen het einde van de voorstelling pakken ze papieren erbij en lezen ze het voor.
Meer en meer krijg je het gevoel naar een open repetitie te kijken. Had MARS geen zin, om meer uit haar voorstelling te halen? Wil ze het publiek confronteren met de leegheid en vergankelijkheid van taal? Wil ze een transparante voorstelling maken over hoe men langs elkaar heen leeft?
Ondanks het felle licht dat in de voorstelling gebruikt wordt, tast het publiek vervelend lang in het duister en verlaat moe van de woordenstroom de zaal zonder te weten wat het gezien heeft.