Omgekeerde Wereld

Bomen ondersteboven, lantaarnpalen omgekeerd, huizen van onderaf, een lucht waar je op neer kijkt. Dat is de ervaring die je meekrijgt wanneer je jezelf laat meevoeren door het locatieproject “Hartstocht” van Dries Verhoeven en Roos van Geffen.

Hartstocht werd zes jaar geleden gemaakt voor Brugge Culturele hoofdstad en is speciaal voor de openingsweek van theater Frascati naar Amsterdam gehaald. De wereld op een andere manier bekijken is het doel. Een concept dat Dries Verhoeven nog veelvuldig in andere voorstellingen als: “Niemandsland”, “U bevindt zich hier” en “De grote beweging” heeft gebruikt.

Tijdens dit locatieproject wordt het publiek in een zes persoonsbusje rondgereden door Amsterdam. Door middel van een spiegel op schoot beleef je de stad op geheel andere wijze dan een ieder ander dan Spiderman gewend is. Namelijk ondersteboven. En dat is best bijzonder. Want een simpel idee als een spiegel op schoot zorgt voor een filmische blik. “Wat is een boom van onderaf toch eigenlijk mooi!” denk ik verrukt bij het zien van de eerst gepasseerde boom vanuit dit kikkerperspectief. Het gevoel onderdeel uit te maken van een film wordt versterkt door de koptelefoon die elke passagier op krijgt. Achtergrondgeluiden, voetstappen in een hoop bladeren, het knappen van takjes, industriële muziek. De stad glijdt traag aan je voorbij. Wat een ruimte en waar is alle hectiek gebleven?

Maar na de zoveelste boom begint de verveling toe te slaan. Het verlangen om weer met beide benen op de grond te staan en de wereld weer zoals gewend te aanschouwen groeit. Net wanneer die gedachte de kop op steekt naderen we het Oosterdokseiland, en maken Dries en Roos het weer goed. Immense hijskranen die duizelingwekkende hoogtes lijken te bereiken. Betonnen tunnels met aan weerzijden lampen. Wat is boven? Wat beneden? Wat is links en wat is rechts? In een staat van verwarring naderen we de nieuwe bibliotheek. Ook van onderaf een architectonisch hoogstandje. Een bordje “Fin” en de film is ten einde.

Maar helemaal voldaan voelt het niet. Om de aandacht van het publiek drie kwartier vast te houden is meer nodig dan een spiegel op schoot in een Volkswagenbusje. Van Geffen en Verhoeven voegen geen verdere theatrale middelen toe. Wat het geheel puur maakt, maar ook vrij saai. Slechts eenmaal wordt geprobeerd het publiek te verrassen. Namelijk met het loslaten van een heliumballon. Helaas te summier om de zintuigen daadwerkelijk te prikkelen.

Toch heb ik van de tocht genoten. Ben blij dat ik de wereld even op een andere manier heb kunnen ervaren en voel me ontspannen. Maar wat is het heerlijk om weer met beide benen op de grond te staan. “Wat is een boom toch eigenlijk mooi!” Denk ik verrukt bij het zien van een boom vanuit normaal perspectief.

Hartstocht, een locatieproject van Dries Verhoeven en Roos van Geffen
Gezien: 17 september 2008, aanvang; 11.00
Locatie: Amsterdam, vertrek Nieuwmarkt