Intieme Monty Python

Een man en een vrouw, twee kledingrekken met malle kleren en een stoel. Verder niets. In de aankondiging wordt er gesproken van twee clowns, maar dat is niet wat we zien. Ze komen 1 scene wel langs, maar de twee hebben meer een soort cartooneskheid over zich, hoewel dat ook meer een uitstraling is, dan duidelijk aantoonbaar. Het is van een soort dat het meest doet denken aan Monty-Python en hoe serieuzer er gespeeld wordt, hoe meer het gevoel aanwezig is. Het publiek wordt bij aanvang ook direct aangesproken en het Python-gevoel wordt alleen maar sterker. Ook van de malle scenes die de twee spelen druipt dit gevoel af.

Tussen deze scenes stappen de spelers uit hun rol om direct met elkaar de confrontatie aan te gaan en om ook het publiek voor hun eigen zaak te winnen. De man wilde eigenlijk een solo maken, maar heeft als een soort grote-broer-klein-zusje-gebaar haar ook meegenomen naar het theater. Zij grijpt haar kans op haar “15 minutes of fame” en wil vooral haar eigen scenes en zelfgemaakt kostuums te pas en te onpas over het voetlicht brengen. Dit levert uiteraard binnen en buiten de scenes de nodige discussie en hilariteit op. Het wordt een wedstrijd het publiek voor zich weet te winnen aan de hand van de meest uiteenlopende manieren van het zgn. “Schmieren”.

Uiteindelijk blijft bij de toeschouwers toch ook het gevoel hangen, dat het niet alleen maar meligheid is. Hier wordt ook een schreeuw om aandacht, om wellicht zelfs liefde (van elkaar, van het publiek), getoond in een “samenleving” van twee personen, maar met alle verwijzingen naar de grotere samenleving volop aanwezig. Ook daar moet men elkaar bevechten om aandacht en liefde, om de eigen ideeen over het voetlicht te brengen en uiteraard, om de “15 minutes of fame”... 

Jeroen

Imploding Fictions “Now you see it, now you don’t”

Gezien: Frascati 2, Amsterdam. Ma 8 sep. 2008