Recensie 2

(BR)OER! IS EEN AANEENSCHAKELING VAN KRACHTIGE BEELDEN DIE ONTROEREN EN VERMAKEN

(BR)OER! door KNOEST. Spel: Karen Mulder, Bart Krull en Gjalt Lindeboom.
Eindregie: Esther Eij. Tekst: Elfie Tromp. Gezien op: 12 september in Buurtboerderij Westerpark Amsterdam. Informatie en reserveren: www.knoest.info

Er waren eens twee broers. Ze woonden samen op een boerderij. Elke ochtend wasten ze zich, dronken ze een slok water en trokken ze hun overall aan. Dan keken ze naar hun land en zwegen. Tot er ineens een vrouw het hek oversprong en het evenwicht van de broers omver schopte.
(BR)OER! is de eerste voorstelling van het trio Knoest, gevormd door Karen Mulder, Bart Krull en Gjalt Lindeboom. De drie jonge makers hebben zich, geïnspireerd door O’Neills Begeren onder de olmen, vol overgave gestort op het boerenbestaan. Ze ploegen door de aarde, ze vallen, ze snuiven. De twee broers, die hun erf nooit verlaten, zijn rauw en puur. Het zijn echte mannen. Van weinig woorden.
De voorstelling is een aaneenschakeling van sterke beelden. Twee lompe boeren en een vrouw in een rood jurkje op een bankje is er zo een. De acteurs hebben het lef weinig te spreken en dat werpt z’n vruchten af. Hun stil spel is zo sterk en overtuigend, dat het soms jammer is dat de krachtige stiltes worden doorbroken met woorden die het heldere spel teveel uitleggen en benadrukken. Met name de vrouw (Mulder), heeft storend veel tekst.
Naast de woordenloze dialogen bevat (BR)OER! een aantal zeer geestige scènes. Ooit een boer een gedicht horen declameren? Of een boer gezien die eigenlijk een cowboy wil zijn? Of twee boeren een dansje zien doen? Deze boeren doen het. En bij alles wat ze doen, blijven ze boers. Zo ook in de omgang met de vrouw die plots hun leven binnenwandelt. De jongste broer is gecharmeerd en doet z’n best het haar naar de zin te maken, de oudste broer weet niet wat hij er mee aan moet en zet z’n onvermogen om in geweld.
Want waar boeren liefde voor voelen, is niet voor vrouwen, maar voor hun koeien. Een van de mooiste scènes is dan ook de geboorte van een dood kalfje. Hulpeloos wordt het dode dier naar buiten gesleept. En dan heb je even heel erg te doen met die onbeholpen boeren die tegen hun emoties vechten.
De locatie, een boerderij in het Westerpark, geeft de voorstelling een extra dimensie en zorgt voor de juiste sfeer. De gehele omgeving wordt door de spelers benut en het publiek vergeet dat het zich midden in Amsterdam bevindt. Af en toe loeit er een koe. Het stadse leven wordt even ingeruild voor het boerenbestaan en de stadse zorgen over huizen, trams en werk schoppen de boeren omver.
Maar uiteindelijk is het boerenleven zwaar en onveranderlijk. ‘Verandering is verraderlijk’ zo meent de oudste broer. En een vrouw past niet op de boerderij, ze brengt verandering met zich mee. In haar rode jurkje druipt ze weer af. Dan zijn er slechts nog de twee broers, hun koe en hun land.
Regendruppels vallen zacht op de poncho’s van het publiek. Maar Knoest. speelt, regen of niet, Knoest. speelt, misschien wel het liefst met regen.