De voorstelling ‘Spiegel’ is een compilatie van scènes uit de producties die Wim Vandekeybus de afgelopen twintig jaar heeft gemaakt met zijn gezelschap Ultima Vez. Niet alleen levert dit een mooie terugblik op, maar vooral ook een prachtige fragmentarische voorstelling waarin thema’s als kwetsbaarheid, aantrekken en afstoten en de dood centraal staan.
De voorstelling opent met een vrouw die op de grond ligt en een danser die met grote kracht op het toneel staat te stampen. Hij komt steeds dichter bij de vrouw totdat hij vlak naast haar staat en zij weg moet rollen om te voorkomen dat ze door hem geraakt wordt. Hij blijft om haar heen stampen en met grote snelheid en timing weet zij steeds net op het juiste moment aan zijn voeten te ontkomen. Dit wordt moeilijker naarmate er meer stampende dansers en ook meer dansers liggend op de grond erbij komen. Iedereen rolt en stampt door elkaar heen maar niemand wordt echt geraakt. Deze opening is toonaangevend voor de rest van de voorstelling. Vandekeybus wil vooral de kwetsbaarheid laten zien en doet dit onder andere door zijn dansers stenen naar elkaar te laten gooien en ze hard op het toneel te laten vallen. Ook verschijnen ze naakt op het toneel en hangen aan stoelen en haken ver boven de grond.
‘Spiegel’ is een zeer theatrale dansvoorstelling waarin een aantal dansers zich van hun komische kant laten zien en interactie met het publiek niet uit de weg wordt gegaan. Individueel zijn alle dansers erg sterk, maar de mooiste scènes van de voorstelling zijn de momenten dat de gehele groep bij elkaar is. Energieke en chaotische momenten worden er op het toneel gecreëerd, waarbij de dansers laten zien dat ze perfect op elkaar zijn ingespeeld en samen zorgen ze voor prachtige beelden.
Het toneel is leeg met aan de achterkant een gordijn waar doorheen gekeken kan worden. Dit levert mooie beelden op, bijvoorbeeld wanneer de contouren zichtbaar worden van drie dansers die aan het douchen zijn en we de rook zien opstijgen. Maar een van de mooiste en meest indrukwekkende scènes is die waarin de dansers stenen op het toneel neerleggen en daarmee ook naar elkaar gooien.
Minimale belichting zorgt in de eerste paar scènes ervoor dat de dansers soms half in het donker staan, wat een prachtig schimmenspel oplevert. Later wordt het licht feller en ook de dans wordt heftiger. Acrobatische toeren worden uitgevoerd en een spel van aantrekken en afstoten begint. Het eindbeeld is heftig, een bloedrode achtergrond en dansers die in haken hangen. Ze laten zich een voor een vallen, kleden zich uit en laten kleding en schoenen achter op het toneel.
De verschillende scènes vertellen allen hun eigen verhaal maar lopen vaak vloeiend in elkaar over. Ze laten de veelzijdigheid van het werk van Vandekeybus en van zijn dansers zien. Het geheel is een prachtige tocht geworden door twintig jaar werk van Wim Vandekeybus met Ultima Vez.
Ultima Vez met de voorstelling ‘Spiegel’. Gezien op 16 september 2008 in Stadsschouwburg Amsterdam. Regie en choreografie: Wim Vandekeybus. Dansers: laura arís alvarez, konstantina efthimiadou, elena fokina, robert m. hayden, piotr torzawa, jorge jauregui allue, ulrike reinbott, helder seabra, giovanni scarcella.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten