de idyllische illusie van het platteland

Fringe Festival
Datum: vrijdag 5 september 2008

Voorstelling: B(r)oer
Locatie: Boerderij Westerpark

Gezelschap: Knoest. Spel: Karen Mulder, Bart Krull, Gjalt Lindeboom. Regie: Esther Eij. Tekst: Elfie Tromp.


De idyllische illusie van het platteland
door: Yvonne Kruiper

Twee boerenbroers leven hun leven op de boerderij. Met de koe die moet gaan kalven als voornaamste zorg, leiden ze een ordelijk bestaan. Hun leven wordt echter verstoord wanneer er op een dag een jongedame in een rode jurk over het hek klimt, het erf betreedt en geenszins van plan lijkt te zijn de laatste trein te halen. Haar stadse brutaliteit staat in schril contrast met de ietwat autistische trekken van de boerenjongens. Overrompeld door de onophoudelijke spraakzaamheid van de vrouw en bovenal door de aanwezigheid van een vrouwelijk wezen an sich, ondergaan ze de lofuitingen over het platteland. Terwijl ze de gevels versiert met kneuterige bloempotjes en ongevraagd een bourgondische maaltijd voor de heren klaarmaakt, komt de oudste broer in opstand. Hij ervaart alle veranderingen als een bedreiging en sommeert haar, met weinig boerse subtiliteit, om het erf te verlaten. De jongste broer echter, reeds in verleiding gebracht door haar poëziebundel en volle boezem, pleit voor één nachtje. De oudste broer zwicht, maar daarvoor in ruil duwt hij de jongedame hardhandig de hooischuur binnen. De kijker ziet of hoort niks, maar weet wat er zich daar afspeelt. Als de volgende dag ook nog eens het langverwachte kalf levenloos ter wereld komt, is de chaos compleet. De vrouw vertelt hoe zij als kind ooit langs de boerderij kwam en deze haar leven lang als toevluchtsoord in haar dromen koesterde. Deze ontboezeming is een eerste moment waarop het verhaal enige diepgang lijkt te gaan krijgen, maar wordt niet verder opgepakt. Gedesillusioneerd klimt de rode jurk weer over het hek waarover ze gekomen was en laat de beide heren in verwarring achter.
Wanneer het personage van Karen Mulder als stadse meid haar intrede doet, lijkt het stuk even te gaan bruisen. Helaas komt er niet genoeg spanning in de verhaallijn, waardoor het moment waarop de kijker wordt opgetild en meegenomen, uitblijft.
De entourage maakt veel goed. Terwijl het publiek zich verschuilt in de uitgedeelde regenponcho’s, ploeteren de acteurs zich dapper een weg door de modderpoel. De trein van Sloterdijk naar Centraal die om de vijf minuten voorbij dendert, wordt mooi in het verhaal betrokken. Onderwijl dondergrijze wolkenpartijen langstrekken, gaat het spel onverstoorbaar door. Want, zo stond al in de aankondiging vermeldt, ‘weer of geen weer, op het platteland gaat alles gewoon door’.