dinsdag 9 september 2008

Hollandse Fado met koekjes

Het is een regenachtige zondagmiddag in Amsterdam. Het Fringefestival is “in volle gang”: De voorstelling Piepschuim, waar ik op af ben gekomen, blijkt afgelast wegens een tekort aan publiek. Het nabijgelegen Studio K biedt uitkomst. Studio K aan het Timorplein trekt zich niks aan van de stijve reuring in de stad en houdt voorlopig stug haar eigen programmering aan, los van het Fringefestival. De voorstelling die er speelt is nog gratis ook.

Voor een halfvolle zaal, op een oud vloerkleedje in de restanten van een feestje van de vorige avond, brengt theatermaakster Laura Johannes zelfgeschreven Nederlandstalige liedjes ten gehore, begeleid door twee gitaristen. Het duurt lang voordat de voorstelling begint; iedere bezoeker krijgt een sticker opgeplakt met zijn of haar naam erop, zodat Laura tussen de liedjes door persoonlijk contact kan maken met haar publiek. Op die momenten gaat het zaallicht aan en wordt nog even gesproken over de heimelijke genoegens van de technicus, de gitaristen en van Laura zelf. Er gaat een koekjestrommel rond en we worden verzocht om, waar mogelijk, mee te zingen. Af en toe maken de muzikanten een grapje of weet niemand meer welk liedje nu volgt. Het is een prettige georganiseerde chaos die maakt dat je je thuis en welkom voelt in de theaterzaal.

De liedjes die de pas afgestudeerde theatermaakster heeft geschreven zitten muzikaal sterk in elkaar. Mooie, fadoachtig klinkende melodieën rollen hand in hand met lyrische teksten over het publiek heen. Een gevallen blad maakt een dansje op het water speciaal voor jou, de koekjes in het derde gangpad van de Dirk van den Broek roepen herinneren op aan een oude liefde en ik wist het wel maar ik deed het toch.

Johannes, protegé van Frederique Spigt, heeft een mooie, lage stem met veel expressie. Ze weet in zichzelf een Spaanse furie en een knus, hollands omaatje te verenigen en dat geeft een heel bijzonder personage. Hoewel te horen is dat ze van oorsprong geen zangeres is, lukt het haar te ontroeren met fragiele lijntjes of krachtige uithalen. Jammer is dat ze een wat luie dictie heeft zodat “kijk” klinkt als “kak” en soms hele woorden niet worden afgemaakt of weg vallen. Het mag de pret niet drukken, er is nog genoeg te beleven.

Tussen de liedjes door vertelt Laura korte verhaaltjes. Nu en dan hebben die een wat geforceerd geëngageerde klank. Zoals die keer dat ze concludeert dat wij met z’n allen behoren tot die 1% van de wereldbevolking die mag genieten van een huis met een koelkast. Het is een begrijpelijke keuze zulke thema’s aan te snijden, de toeschouwer moet immers nog ergens over na kunnen denken. Daarvoor komen de keuzes van Laura echter een beetje uit de lucht vallen. Wat wel blijft hangen zijn flarden van een refrein en de gezelligheid waarvan je even deel hebt uitgemaakt. Dat lijkt mij in principe ook genoeg om te kunnen zeggen dat het een geslaagde middag was.

Laura Johannes. Gezien op 7 september 2008 in Studio K. De voorstelling is voorlopig niet meer te zien. Voor informatie over Studio K: www.studio-k.nu. Het Fringe Festival duurt nog tot en met 14 september. Voor informatie over het programma: www.fringfestival.nl.

Geen opmerkingen: