Recensie 4

THE QUIET DANCE/SPEAKING DANCE MIST SPANNING OM TE BLIJVEN BOEIEN

The Quiet Dance/ Speaking Dance door Jonathan Burrows en Matteo Fargion. Gezien op: 27 september 2008 in de Brakke Grond, Amsterdam.

Zet twee mannen, een Engelse choreograaf en een Italiaanse componist, op een leeg toneel. Vraag hen, zonder woorden, op zoek te gaan naar de relatie tussen hun vakgebieden: dans en muziek. En vraag hen ook na te denken op welke manieren deze disciplines het communiceren van mensen beïnvloeden. Jonathan Burrows en Matteo Fargion stelden zichzelf deze vragen en maakten een danstrilogie die ze reeds in 36 landen speelden en nu is Nederland aan de beurt.
Deze dansvoorstelling is de eerste internationale voorstelling van dit seizoen in Frascati. De trilogie is verdeeld in twee voorstellingen, die afzonderlijk van elkaar te zien zijn. Deze recensie zal dan ook alleen deel 2, The Quiet Dance, en deel 3, Speaking Dance beschouwen. Deel 1, Both Sitting Duet, is als een aparte voorstelling geprogrammeerd en wordt hier niet besproken.
In The Quiet Dance onderzoeken Burrows en Fargion aan de hand van verschillende manieren van lopen in combinatie met het maken van een geluid de grenzen van de ander. Fargion maakt een sireneachtig geluid en Burrows loopt. Burrows maakt een sussend geluid en Fargion loopt. Ze lopen in hetzelfde tempo, soms tegelijk, maar meestal na elkaar. Af en toe wordt het lopen onderbroken door ingewikkelde bewegingen met de armen.
Hoewel de twee mannen op elkaar lijken, beide zijn ze kalend en een tikkeltje gezet, is het overduidelijk wie de choreograaf en wie de componist is. Burrows’ bewegingen zijn soepeler. Fargion lijkt soms overgeconcentreerd te zijn en z’n bewegingen missen de vanzelfsprekendheid en controle die Burrows’ motoriek zo sterk maken.
Maar, in Speaking Dance, is het Fargion die de leiding neemt. De mannen heb hun lege toneel opgevuld met twee stoelen en twee enorme geluidsboxen. Ze zitten allebei met een schrift in hun hand, waar ze op muzikale wijze woorden uit voorlezen. Soms heel snel hetzelfde woord, dan weer verschillende woorden in een verschillend tempo. Af en toe onderbreken ze hun ‘tekst’ met een liedje of een stukje dans.
Een hoogtepunt in dit bijna wiskundige spel met woorden, is het stuk waarbij Fargion steeds de zin ‘Chicken, come, yes, no, stop.’ leest en Burrows dit met zijn handen in een razend tempo foutloos uitbeeldt. Het resultaat is een grappig en knap stukje waaruit de goede samenwerking tussen de twee mannen blijkt.
Dat Burrows en Fargion het goed met elkaar kunnen vinden, is te zien aan de manier waarop ze op elkaar ingespeeld zijn en de oprechte glimlachen die ze af en toe uitwisselen. Het publiek geniet hoorbaar van deze vriendschappelijkheid en lacht regelmatig om de herhaling van de bewegingen of klanken die er te zien en te horen zijn.
De vraag rijst of deze herhaling krachtig werkt. Na een aantal keer dezelfde bewegingen en geluiden, ontstaat er behoefte aan iets nieuws. Erg verrassend waren beide voorstellingen dan ook al snel niet meer. En wat willen deze Engelsman en Italiaan duidelijk maken met hun minimalistische materiaal? De combinatie van dans en muziek hebben ze gemaakt, maar door de herhaling ontbreekt de spanningsboog en worden de voorstellingen langdradig. En dat kan noch van dans, noch van muziek de bedoeling zijn.