Dying is easy, comedy is hard

OOOOH! AAAAAAH! KREUN! AA..! PLOF! Zo, weer iemand dood. Over het aantal doden had de toeschouwer bij ‘Zij die sterven groeten u’ van de Vrienden van de Dansmuziek in ieder geval niks te klagen. Deze groep van acteurs heeft duidelijk een fascinatie voor sterven op het toneel en onderzoekt deze dan ook grondig. De dood zit in een klein hoekje en kan behalve tragisch ook ontzettend geestig zijn.

In ‘Zij die sterven groet u’ wordt de toeschouwer meegenomen op een memorabele wandeling door het Rozentheater. In een snel tempo worden een aantal speciale en historische sterfgevallen getoond. Zo worden we bloot gesteld aan alle doden van Shakespeare, en dit zijn er heel wat, Rubens die tijdens de daad bovenop zijn vrouw sterft, we gaan naar de hemel om vervolgens weer af te dalen naar de hel en horen een verhaal aan van een vader van een Hiroshima slachtoffer. Al deze scènes voeren de spanning op met als ultieme climax een echte begrafenis, compleet met koffie en cake en alle clichépraatjes. “ Jos, je was een man uit duizenden”.

Het Rozentheater is hierbij optimaal benut. Echt alle hoeken en gaten worden gebruikt. Tijdens de wandeling door het theater hangen er overal de laatste woorden van beroemdheden. Aparte laatste woorden. Zo zei Sam Cooke;”Lady, you shot me” en maakte Oscar Wilde zich druk om het behang, want hij zei;” Either that wallpaper goes or I do”. Deze teksten om nog maar eens uit te lichten dat de dood ook aanknopingspunten heeft met komedie. Met muren volgeplakt met rouwadvertenties maken de Vrienden van de Dansmuziek ons bewust dat de dood overal om ons heen is en in een klein hoekje zit, wat nog extra wordt benadrukt door na het zien van de rouwadvertenties een scène te tonen met een “klein” meisje die met driewieler en al van de trap valt en uiteindelijk sterft terwijl het bloed letterlijk uit haar spuit.

Het bloed dat eruit spuit, veel ooooohhs en aaaaahs, alles wat de Vrienden van de Dansmuziek laten zien is over the top. Nou ja…bijna alles. Zo is bijvoorbeeld de scène met het verhaal van de vader van het Hiroshima slachtoffer erg serieus. Omdat vrijwel de hele avond komisch is en ‘over the top’, is het onduidelijk of deze scène bedoeld is om te lachen of niet. Het contrast is groot met de andere scènes. Hoewel de acteur het heel knap neerzet, men waant zich even in Hroshima met alle verschrikkelijke gevoelens die daarbij komen, past het niet in het geheel. Te midden van alle hilariteit worden we weer even met beiden benen op de grond gezet, de dood is ook verschrikkelijk.

Maar we gaan meteen weer door BAM, POEF, AAAAAHHH, BLOED BLOED, OOOH…en daar gaat er weer een. Alles overdreven, veel theatraliteit en veel, vooral heel veel dood. Het is oppervlakkig en in hapklare brokken, maar het entertaint dan ook op en top. Een avondje ongegeneerd lachen om de dood en dat is nog niet zo makkelijk. George Bernhard Shaw zei dan ook tijdens zijn laatste seconden op aarde: “Dying is easy, comedy is hard”.

‘Zij die sterven groeten u’ van Vrienden van de Dansmuziek
Rozentheater, 8 oktober
Met: Mariken Bijnen, Arent Jan Linde, Ilke Turpijn en Joost Claes
regie: Domenico Mertens
Dramaturgie: Kiki RosinghProductie: Esther Sondermeijer