Meesters van de mimiek

Droog Brood - De kip met de gouden enkels

Locatie: Theater de Kampanje, Den Helder
Datum: Vrijdag 3 oktober 2008

Makers: Bas Hoeflaak en Peter van de Witte
Regie: Gijs de Lange



Meesters van de mimiek
door: Yvonne Kruiper


“Guus, kan ik even met je praten?”
”Ik weet al wat je gaat zeggen”
“Jij weet helemaal niet wat ik ga zeggen”
“Ik weet wel wat jij gaat zeggen”
“Hoe weet jij nou wat ik wil gaan zeggen als ik nog niet eens begonnen ben met te zeggen wat ik wil zeggen”
“Toch weet ik al wat je wil zeggen. Je gaat het uitmaken. Nou ga je gang”
“Ik maak het uit”
“Prima”
Met genuanceerde gezichtsuitdrukkingen en een scherp gevoel voor timing weten de heren van ‘Droog Brood’ hun types neer te zetten.
De scène vervolgt zich en het stel neemt zich voor om de zaken op volwassen wijze af te handelen. Op archaïsche toon voeren ze hun gesprek en hoogst beleefd laten zij elkaar uitspreken.
“Dankjewel voor je voorstel”
“Geen dank”
“Toch bedankt”
Langzaam maar zeker wordt de sfeer venijniger om ten slotte uit te barsten in een helse ruzie. De twee schreeuwen tegen elkaar als bezetenen, maar nog altijd in weloverwogen zinsconstructies. Als de man zegt dat zíj moet vertrekken omdat het de regel is dat degene die het uitmaakt vertrekt, bedenkt ze zich. “nou dan maak ik het niet uit. Dan wacht ik wel tot jij het uitmaakt”.
Misschien moet men niet proberen om hilarische scènes na te vertellen, want de kracht schuilt in de nuance van mimiek en een subtiele ondertoon, die de heren van Droog Brood als geen ander weten neer te zetten. Met weinig opsmuk van pruiken of attributen, maar met een onuitputtelijke originaliteit, worden de moeilijkheden voorgeschoteld in de communicatie tussen mensen. De geschetste situaties zijn schrijnend en treffend en ontpoppen zich tot absurde en hilarische scènes.
Het lef om scènes lang uit te rekken is groot, het spel fysiek sterk met veel elementen van de mime. Op dit vlak lijken de mannen wat inspiratie betreft een kruisbestuiving te onderhouden met de herencollega’s ‘de Ashton Brothers’. Maar wie dacht dat mimers niet sterk zijn in tekst zal verast zijn wanneer de mannen van Droog Brood hun mond opentrekken. Hoeflaak en van de Witte blijken gezegend te zijn met talent in spreken zowel als in zwijgen. De schijnbaar domme conversaties weten zich telkens weer om te vormen tot psychologisch verbluffende verwikkelingen. De makers getuigen van observatief vermogen dat zij feilloos om weten te zetten in spitsvondige dialogen.

De voorstelling ‘de kip met de gouden enkels’ is genomineerd voor de poelifinario 2008, de prijs voor de beste cabaretvoorstelling van het seizoen (overige genomineerden zijn Herman Finkers, Jochem Myjer, Maarten van Roozendaal en Sara Kroos).
Toch zijn er nog elementen in de voorstelling die sterker zouden kunnen. Met name de muzikale stukjes steken een beetje karig af bij de rest van de voorstelling en voegen weinig toe. De scène waarin een vriend goedbedoelde tips geeft om de sleur te doorbreken duurt te lang doordat het verhaal verzwakt. De scène eindigt in agressie en gescheld, een keuze die het publiek makkelijk aan het lachen maakt, maar waar de twee mannen ver boven zouden kunnen staan.
Gelukkig ontstijgen zij dit niveau van de makkelijke grap in de rest van de voorstelling met verve en hiermee is droog brood hard op weg naar de grote namen.