Ieder mens wil graag een kijkje nemen in de huiskamer van een ander. Het Nederlands Dans Theater geeft u deze mogelijkheid met het geprezen ‘Shoot the Moon’. In drie verschillende huiskamers zijn een aantal relaties te zien. Sommige relaties gaan kapot, andere komen weer bij elkaar en één persoon blijft alleen achter. Deze ontwikkelingen zijn afzonderlijk te volgen doordat de huiskamers kunnen draaien. Soms is er echter ook nog te zien wat er in een andere kamer gebeurt door middel van de projectieschermen die boven de kamers hangen.
‘Shoot the Moon’ van Lightfoot Leon won de VSCD dansprijs ‘Zwaan beste dansproductie’ in het seizoen 2005-2006. Terecht dat het nogmaals, samen met twee andere choreografieën, wordt opgevoerd want de beelden zijn prachtig. Het toneelbeeld met de draaiende kamers wordt versterkt door het maanlicht wat door de deuropeningen en de ramen naar binnenvalt. In dit prachtige decor bewegen de dansers vloeiend terwijl het uiterste van hun lichaam wordt gevergd. De goed op elkaar ingespeelde dansers zorgen ervoor dat het stuk soepel en glad verloopt. Het verhaal zelf komt echter wat moeizaam op gang. De muziek van Phillip Glass zet vanaf het begin zeer dramatisch in, dit terwijl er op het toneel nog niet zoveel gebeurt tussen de koppels. Pas tegen het einde wordt het stuk dramatischer en weet het zelfs even te ontroeren.
Het tweede stuk ‘Renature’ is van de choreograaf Wayne McGregor. ‘Renature’ opent met halfnaakte dansers die op de kale toneelvloer liggen terwijl er vier rijen van lampen langzaam naar beneden komen. De dansers maken dierlijke bewegingen en wat volgt zijn een aantal solo’s afgewisseld met rommelige groepsmomenten. Deze momenten worden begeleid door afwisselend pianomuziek en natuurgeluiden. Het resultaat is een zeer onsamenhangend en abstract geheel waarin moeilijk valt te ontdekken waar het precies over gaat. De dansers zelf, die de bewegingen keurig maar met weinig intentie uitvoeren, lijken de bedoeling achter dit stuk ook niet te begrijpen.
De enige choreografie waarin licht, muziek en dans samen lijken te werken is ‘Frontier’. Een stuk gecreëerd door Crystal Pite waarin een groep zwarte wezens zonder gezicht centraal staan. Op een donker toneel kruipen deze wezens voorbij terwijl de andere dansers zich constant bewust lijken te zijn van het naderende gevaar. De dansers worden geschaduwd door de zwarte wezens en proberen aan hen te ontkomen. Dit gegeven zorgt samen met de onheilspellende muziek voor een benauwend gevoel. Helaas duurt ‘Frontier’ net iets te lang, en gebeurt er teveel van hetzelfde, om het beklemmende tot het einde toe vast te houden. Vooral de laatste dans van de wezens duurt te lang en voegt niets meer toe.
Het Nederlands Dans Theater geeft met het betoverende ‘Shoot the Moon’ gelijk het beste van de avond weg. ‘Frontier’ en ‘Renature’ zijn inhoudelijk niet sterk genoeg om het niveau van ‘Shoot the Moon’ te kunnen evenaren. Het geheel kan dan ook alleen maar worden omschreven als wisselend.
Het Nederlands Dans Theater I met ‘Shoot the Moon’. Gezien op 31 september in het Muziektheater in Amsterdam. Choreografie: Lightfoot Leon, Wayne McGregor en Crystal Pite.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten