Verwarring alom. Is het tijd om te applaudisseren of niet? Het is al zo lang stil. Aarzelend begint het publiek te klappen. Gelukkig, daar komen de dansers aan om het applaus in ontvangst te nemen.
Bekend om hun onconventionele voorstellingen staan Laura Vanborm en Laure Dever dit seizoen op de planken - of beter gezegd: op een enorm luchtkussen – met Lala #4: Bubbleissues. De twee Vlaamse choreografes, werkzaam bij Productiehuis Brabant, experimenteren na Lala #1, #2 en #3 verder met het creëren van een tijdloze droomwereld in hun dans. Logica, helderheid en een verhaallijn worden in Bubbleissues compleet losgelaten met de bedoeling dat de toeschouwer een eigen verhaal uit de voorstelling distilleert.
Samen met de danser Seppe Baeyens dansen Vanborm en Dever alsof hun leven ervan afhangt: ze springen, vallen, staan op en vallen opnieuw. Naarmate de voorstelling vordert wordt de dansstijl alsmaar agressiever: het lijkt alsof ze steeds opnieuw een poging doen om met hun dans iets te bereiken dat onbereikbaar is. De dansers beginnen te slaan op het luchtkussen en slaken harde kreten uit. Dan ineens lijkt de voorstelling zich in slow motion te voltrekken: de dansers bewegen zich op gezette tijden traag voort op het podium. Dit alles vindt plaats onder begeleiding van bijna ondraaglijke atonale muziek en plots knappende ballonnen die zich in de jurken van de dansers bevinden. Uitgeput laten de dansers zich op verschillende momenten in het stuk op het luchtkussen vallen. De choreografie gaat op deze momenten echter verder: een groot videoscherm verschijnt vanachter het luchtkussen waarop de dansers te zien zijn die zich onder water bewegen. Zou het luchtkussen dan een fictieve zeebodem voorstellen en bevinden de dansers zich dus eigenlijk onder water? Of staan deze filmbeelden los van de choreografie? Waar zijn deze dansers nu eigenlijk mee bezig?
Het dansduo ‘Lala’ pleit voor voorstellingen waar geen boodschap achter zit en waarbij het gaat om het moment en de beleving van de voorstelling zelf. Het mag dan misschien zo zijn dat dit het ideaalbeeld van danstheater is volgens Vanborm en Dever; wellicht is het beter als ze dit op een wat toegankelijkere wijze zouden uitdragen in hun choreografieën. Een zekere vorm van houvast is toch niet te veel gevraagd? In hoeverre kan een theatermaker zijn of haar publiek in het duister laten tasten? Ik kan me voorstellen dat een onervaren bezoeker van danstheater na het zien van dit suggestieve stuk niet snel zal staan springen om een volgende dansvoorstelling.
Het creëren van een tijdloze wereld heeft dit dansduo op in ieder geval één manier bereikt: het kleine uur dat Bubbleissues duurde, leek een onaangename eeuwigheid.
Lala #4: Bubbleissues, i.o.v. Productiehuis Brabant. Gezien: 1 oktober 2008, Verkadefabriek ’s-Hertogenbosch. Makers: Laura Vanborm en Laure Dever. Dansers: staan Laura Vanborm, Laure Dever en Seppe Baeyens.
Bekend om hun onconventionele voorstellingen staan Laura Vanborm en Laure Dever dit seizoen op de planken - of beter gezegd: op een enorm luchtkussen – met Lala #4: Bubbleissues. De twee Vlaamse choreografes, werkzaam bij Productiehuis Brabant, experimenteren na Lala #1, #2 en #3 verder met het creëren van een tijdloze droomwereld in hun dans. Logica, helderheid en een verhaallijn worden in Bubbleissues compleet losgelaten met de bedoeling dat de toeschouwer een eigen verhaal uit de voorstelling distilleert.
Samen met de danser Seppe Baeyens dansen Vanborm en Dever alsof hun leven ervan afhangt: ze springen, vallen, staan op en vallen opnieuw. Naarmate de voorstelling vordert wordt de dansstijl alsmaar agressiever: het lijkt alsof ze steeds opnieuw een poging doen om met hun dans iets te bereiken dat onbereikbaar is. De dansers beginnen te slaan op het luchtkussen en slaken harde kreten uit. Dan ineens lijkt de voorstelling zich in slow motion te voltrekken: de dansers bewegen zich op gezette tijden traag voort op het podium. Dit alles vindt plaats onder begeleiding van bijna ondraaglijke atonale muziek en plots knappende ballonnen die zich in de jurken van de dansers bevinden. Uitgeput laten de dansers zich op verschillende momenten in het stuk op het luchtkussen vallen. De choreografie gaat op deze momenten echter verder: een groot videoscherm verschijnt vanachter het luchtkussen waarop de dansers te zien zijn die zich onder water bewegen. Zou het luchtkussen dan een fictieve zeebodem voorstellen en bevinden de dansers zich dus eigenlijk onder water? Of staan deze filmbeelden los van de choreografie? Waar zijn deze dansers nu eigenlijk mee bezig?
Het dansduo ‘Lala’ pleit voor voorstellingen waar geen boodschap achter zit en waarbij het gaat om het moment en de beleving van de voorstelling zelf. Het mag dan misschien zo zijn dat dit het ideaalbeeld van danstheater is volgens Vanborm en Dever; wellicht is het beter als ze dit op een wat toegankelijkere wijze zouden uitdragen in hun choreografieën. Een zekere vorm van houvast is toch niet te veel gevraagd? In hoeverre kan een theatermaker zijn of haar publiek in het duister laten tasten? Ik kan me voorstellen dat een onervaren bezoeker van danstheater na het zien van dit suggestieve stuk niet snel zal staan springen om een volgende dansvoorstelling.
Het creëren van een tijdloze wereld heeft dit dansduo op in ieder geval één manier bereikt: het kleine uur dat Bubbleissues duurde, leek een onaangename eeuwigheid.
Lala #4: Bubbleissues, i.o.v. Productiehuis Brabant. Gezien: 1 oktober 2008, Verkadefabriek ’s-Hertogenbosch. Makers: Laura Vanborm en Laure Dever. Dansers: staan Laura Vanborm, Laure Dever en Seppe Baeyens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten