Het gonzde al enige tijd in de stad: hij komt eraan! Al maanden lang hingen de posters verspreid door de stad. In elke krant heeft wel een artikel of uitbegreid interview gestaan. Damien Hirst wist zijn creatie al legendarisch te maken nog voordat het af was. Afgelopen zaterdag was het dan zover. Tijdens de jaarlijkse museumnacht startte de eerste Nederlandse tentoonstelling van het duurste kunstwerk dat ooit gemaakt werd: For the love of God.
Een aantal meter voor de buitendeur van het museum staat een bord opgesteld met de tekst “vanaf hier nog een half uur wachttijd tot bij de kassa”. De rij is echter nergens te bekennen. Dat is eigenlijk wel jammer. Het idee dat je iets heel exclusiefs gaat zien waar iedereen een hele tijd voor in de rij moet gaan staan, geeft absoluut een meerwaarde aan het werk. Het media circus dat aan de opening vooraf ging maakt zo gezien ook integraal deel uit van het kunstwerk. De wetenschap dat het object voor vijftien miljoen euro gemaakt werd en inmiddels bijna het vijf voudige waard is, helpt ook mee aan dat instant gevoel van onbetaalbaarheid.
In zaal 10 van het Rijksmuseum staat nu de met diamanten ingelegde schedel opgesteld, alsof het een van de meesterwerken uit de gouden eeuw betreft. De afwezigheid van de rij voor de kassa wordt goedgemaakt door de enorme rij voor zaal 10. Gelukkig maar. De sfeer in de rij is gespannen, een beetje alsof we op het punt staan het net ontdekte graf van Toetankamon te betreden. Eenmaal aan de beurt, worden de bezoekers door de stem van een suppoost het zwarte gat in geleid. Stikdonker is het er. Met de handen langs de muur voor houvast en de ogen opengespert is iedereen op alles voorbereid. En dan weet hij toch nog heel onverwacht je blikveld in te schuiven.
Daar ligt ‘ie dan. Het is het enige dat te zien is in het pikkedonker. Opgebaard in een glazen kistje alsof het doornroosje zelf is. Alle ruim 8000 loepzuiveren diamantjes en die ene hele grote Skull Star Diamond midden op het voorhoofd glinsteren zo fel dat het bijna pijn aan de ogen doet. Tegelijkertijd is wegkijken er niet bij. De ekster in de mens neemt het over, er is niets aan te doen. Dan volgt het besef dat hier een afgietsel ligt van een échte mensenschedel, dat het échte mensentanden zijn. Het maakt het bezoek haast tot een religieuze ervaring. Alsof hij elk moment tot leven kan komen om je de zin van het leven te verklappen.
Af en toe verzucht een medebezoeker hoe perfect For the love of God wel niet is. Dat kan dan alleen maar beaamt worden.
For the love of God van Damien Hirst. Gezien op 3 november 2008 in het Rijksmuseum. Het werk is aldaar te zien tot en met 15 december. Voor informatie over de tentoonstelling kijk op www.rijksmuseum.nl . Voor opinies kijk op www.fortheloveofgod.nl
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten