Het rauwe vrouwenleven

door: Yvonne Kruiper

Voorstelling: Onder Vrouwen II, and life goes on

Spel: Wimie Wilhelm, Margot Ros, Bodil de la Parra
Muziek: Marnix Stassen, Marcus Olgers, Jeroen den Hengst en Simon Gitsels

Locatie: De Kleine Komedie, Amsterdam
Datum: Dinsdag 11 november 2008

De schaamte voorbij. Uitgescheurde vagina’s, seks in het gymnastiekhok met de vader van ‘hoeheetdiejongenookalweer’, anale seks-les en een levendige uitbeelding van de Tantra. Geen onderwerp gaat de dames van onder vrouwen II te ver. Sterker nog, hoe vulgairder het thema, hoe enthousiaster ze worden. Het woord taboe lijken de drie uit hun woordenboek geschrapt te hebben.
Het zijn drie doorgewinterde veertigers. De illusie van schoonheid en romantiek is al in een ver verleden in rook opgegaan. En wat overblijft is de rauwe waarheid. Een doorleefd lichaam, geschoren, maar met ontstoken haarzakjes. Met Marlies Dekker-lingerie, maar desalniettemin hangende borsten. Een impotente echtgenoot, waarvoor compensatie wordt gezocht bij de sportschoolpiet, de garagepiet, de knutselvaderpiet of elk ander mannelijk wezen dat zich in de wereld van de moeders aanbiedt en ook maar enigszins libido vertoont. Achter het ogenschijnlijk beschaafde voorkomen van de vrouwen blijkt een wereld schuil te gaan van frustraties, ontembare verlangens en vlijmscherpe jaloezie. En zij zullen deze niet, zoals het een beschaafde vrouw beaamt, onderdrukken. Nee, de dames doen hun ervaringen en fantasieën graag uit de doeken.
Terwijl zij hun verhalen aan elkaar én het publiek vertellen bevinden zich achter op het podium, op een hoog blok, drie mannelijke muzikanten. De heren steken zodoende boven de vrouwen uit, maar daar houdt het dan ook mee op, want voor de rest hebben zij tijdens de voorstelling geen recht van spreken. Vanavond zijn zij onderdanig aan het spel van de vrouwen, een rol die ze met een glimlach ondergaan. Incidenteel beamen of begrommen ze een opmerking van de vrouwen. Voor de rest verzorgen zij een stevige muzikale begeleiding. Een aantal vrouwgerelateerde nummers ondersteunen de voorstelling. Liedjes als ‘Mama’ van Abba, Que sera van Doris Day en Ave Maria. Cliché maar doeltreffend. De muziek sterkt het imago van de vrouw als boegbeeld van de maatschappij. Een imago dat vervolgens even hard weer de grond in wordt getrapt door converaties die van gêne nooit gehoord hebben.
Wie dacht dat anno 2008 zo’n beetje elk taboe wel de wereld uit was, kan zich bij deze voorstelling melden voor een avondje plaatsvervangende schaamte. Hoewel de dames hun kleren aanhouden, geven ze zich volledig bloot. Mentaal naakt staan ze kwetsbaar op het podium. En daarmee ga je onwillekeurig, ondanks alle afschuw, van deze vrouwen houden. Want zij zeggen wat iedereen denkt maar geleerd heeft te verzwijgen.
En als er dan toch eens drie vrouwen met ballen opstaan die de zooi van een vrouwenleven op tafel durven te gooien, dan is de lach al snel te pakken. De ongemakken komen tenslotte menigeen bekend voor en juist dat wat altijd zorgvuldig verzwegen wordt veroorzaakt bij verwoording een bevrijdende lach.
Cabaret wordt dikwijls verweten op de makkelijke grap te spelen. Te verzanden in grof taalgebruik en vulgaire onderwerpen. Bij ‘Onder vrouwen II’, gespeeld door Wimie Wilhelm, Margot Ros en Bodil de la Parra, is geen sprankje politiek engagement te vinden, noch een diepzinnige levensvisie. En is dat erg? Neuh…Ieder zijn vakgebied. Vanavond zijn dat de schunnige levensperikelen van de vrouw. Een vakgebied waar zij verdomd goed in gespecialiseerd zijn.