Een oude woning met verweerde planken op de vloer, een antieke piano, kanten gordijntjes voor het hoge raam met uitzicht op de Eiffeltoren. Oui! C’est Paris! Tel daarbij op een onmogelijke liefde, een sigaret in een mondhoek en een suïcidale sprong uit het raam en voila, men waant zich sans détours in een zwart-wit film uit de jaren 30.
Paul van der Laan en Jochem Stavenuiter toonden zich met hun mimegroep Bambie al in 2003 meesters van de kleine ruimte. De achtste voorstelling van hun mimegroep Bambie speelde zich af in een op het podium gesitueerde keuken annex schip, dat maar net drie personages kon herbergen. Het decor van Bambie Treize, dat vorige week in première is gegaan in Frascati, is zo mogelijk nóg kleiner. Het weerhoudt de spelers nergens van. Ze springen, rollen en vliegen door de kamer. Het lukt ze om de ouderwetse dramatiek die men herkent van de Franse stomme films uit het begin van de vorige eeuw, te doen herleven en op de hak te nemen.Het is ouderwets Bambie plezier.
Van het begin tot het einde spreken de drie acteurs Frans. Het is alsof ze een taal les van een cassette bandje uit hun hoofd hebben geleerd. Het beperkte vocabulaire dat de spelers hanteren, leidt tot absurde scènes. Zoals die waarin ze elkaar toeroepen Jean Paul te zijn. “Non, je n’est pas Jean Paul!”. Het benoemen van een stoel of van de kleur van de muur wordt tot dramatisch hoogtepunt getild. De anekdote is met geen mogelijkheid te volgen, laat staan te voorspellen. Jean Paul houdt van Michelle, Michelle houdt van George, Jean Paul springt uit het raam om vervolgens doodleuk weer door de deur naar binnen te lopen. Een tien minuten durende scène volgt waarin alle drie de personages zich aan één stuk door uit het raam werpen om vervolgens weer hun entree te maken. Het is hysterisch en hilarisch! En zo plotseling als de act begon, zo plotseling is hij ook weer afgelopen om plaats te maken voor het volgende pathetische mini melodrama. Het kleinste akkefietje geeft aanleiding tot een uitwisseling van doordringende blikken of tot een groots gevecht. Dit alles moet u zich voorstellen op een bedje van aanzwellende vioolmuziek.
De romantiek van die jaren mag natuurlijk niet vergeten worden. Daarom ontroeren Jochem Stavenuiter en Ibellise Guardia tegen het einde met een minutenlange, hartstochtelijke soort van film kus, die uitloopt op een prachtig staaltje mime-dans. De choreografie voor drie op zo’n matje waarop men vroeger danspasjes aangeleerd kreeg, heeft Bambie overduidelijk te danken aan de medewerking van danser Klaus Jürgens. Zijn bijdrage is bepaald niet onverdienstelijk; net als in zijn tijd bij het Hans Hof Ensmeble weet hij de dans tot leven te wekken, zonder van de uitvoerders ballerina’s te maken. Ook het prachtige pianospel van Ibellise Guardia mag niet onopgemerkt blijven. Mimegroep Bambie heeft ‘t ‘m weer geflikt; nummer 13 van de reeks is zonder meer een van de meest orginele en fantasievolle producties van dit seizoen! Men vraagt zich wel enigszins ongerust af; waar is Paul eigenlijk?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten