Alles gaat goed. 19/11/2008. Toneelschuur Haarlem.www.toneelschuur.nl

De herten hebben de aarde overgenomen. Er leven nog maar één man en één vrouw, de rest van de mensheid is door een ramp van de aardbodem verdwenen. De twee overgebleven mensen zijn nou niet bepaald wat je je van de laatsten van een soort zou voorstellen. Ze zijn van middelbare leeftijd, dragen nette pakken en hebben een sterke neiging tot over-analyseren. Die herten kunnen trouwens net als die mensen, uitstekend praten.

In Alles gaat goed in regie van Gienke Deuten wordt ons een wereld voorgehouden zoals die eruit zou zien wanneer onze moderne cultuur ten onder is gegaan. De jonge regisseuse heeft zich daarbij afgevraagd of we nou aan het begin of aan het einde van een culturele revolutie staan. Zo komt het dat de personages die Deuten tot leven heeft gewekt (gespeeld door Maureen Teeuwen en Willem de Wolf) er niet naar streven zich voort te planten, zij streven er naar zich uit te drukken in artisticiteit. Zo moet Maureen koste wat het kost die herten met een houtskooltje zien vast te leggen op een piepschuimblad. In contrast daarmee staat er al vanaf het begin van de avond een klein tafeltje voor op het podium, op het deel waar de mensen zich aanvankelijk nog veilig waanden. Op het tafeltje is een stilleven van herkenbare kunstobjecten geënsceneerd. Als ultieme uitwas van onze moderne cultuur ligt daar, hoe kan het ook anders, de diamanten schedel van Damien Hirst.

Het levert mooie plaatjes op, dat idee van een wereld die zo vergankelijk is gebleken dat er alleen nog maar herten op kunnen leven. De vijf jonge mimespelers weten ondanks minimale kostuums prachtige en sierlijke herten te laten zien. Ze bewegen zich prachtig over de vlakte die de zaal is geworden. De lichtblauwe piepschuimbladen waarmee de vloer bedekt is geven de indruk van een koude wereld, een wereld gemaakt van ijsschotsen. De stukken van de muur die aan het begin van de voorstelling nog een beetje bescherming weet te bieden aan de mensen, zijn als die muur is afgebroken prima te gebruiken als bouwstenen of banken. De herten slepen er mee en bouwen er allerlei bergen van. De combinatie van dit bouwen en de zogenaamde schilderzucht van Teeuwen maakt dat we opeens, heel kort, de nachtwacht menen te zien.

Een voorstelling vol met symboliek en herten. Aanvankelijk is het leuk, maar na een kwartier is de gekkigheid er wel vanaf. Deuten brengt daarna helemaal geen verrassende inzichten meer; ze borduurt voort op de ideeën die in de eerste minuten al duidelijk zijn gemaakt. De dreiging die de herten uitstralen leidt nergens toe, de twee soorten leven gewoon naast elkaar en lijken eigenlijk niets met elkaar te maken te hebben. Het geheel blijft maar voortkabbelen. Niks is eigenlijk erg. Het is dus ook geenszins tragisch dat de personages behalve hun cultuur uiteindelijk ook zicht en gehoor verliezen. Het resultaat van Teeuwens pogingen zich in een tekening uit te drukken is ten slotte, hoe voorspelbaar, een tekening als een grotafbeelding. Na afloop blijft vooral het gevoel hangen dat er meer uit dit originele idee gehaald had kunnen worden.