Anne: aanwinst in opkomst

Nieuwsgierig, jong en onbezonnen, dat is ze. Maar vooral getalenteerd, ontzettend getalenteerd. Anne van Veen.

‘Anne’, de voorstelling van Anne van Veen, grijpt je bij de keel en blijft boeien. Hoe dat komt? Ze doet lekker wat ze zelf wil: liedjes zingen, verhalen vertellen. Hersenspinsels zijn het soms. Over haar leven, haar verwonderingen. Serieus, maar ook lekker gek wanneer ze daar zin in heeft. Dan springt ze rond met haar armen in de lucht en trekt ze gekke bekken. Maakt ze zichzelf of de wereld om haar heen belachelijk. Ze doet wat in haar opkomt, en lijkt totaal geen programma te volgen. De pianist, Jasper Slijderink, speelt gelukkig feilloos op haar in en gaat mee in haar beleving. Hij krijgt zelf trouwens ook zijn momentje: Anne wil even aan ons laten zien dat hij nieuwe, rode schoenen heeft. ‘Mooi, toch? Zo ontzettend theatraal.’

Midden op het podium, een microfoon, spotlight op haar gericht. Pianist aan haar zijde. Alleen een glas whisky en een brandende sigaret ontbreken. Daar zingt ze, over haar jeugd, over verre liefdes, over verlangens. Maar ook over een dag dat een heel klein miertje er zomaar ineens met haar hagelslag vandoor gaat. Fascinerend vindt ze dat! Waar gaat dat beestje naartoe? We gaan mee in haar gedachten en leren haar naarmate de voorstelling vordert steeds beter kennen. Ze spreekt het publiek met grote regelmaat aan, stelt vragen. Of we Robin Hood ook zo knap vinden. Of we liever een hond of een kat willen. Wat theater is. ‘Is dit theater? Ben ik theater? Als ik zo doe? En dit zeg?’ Ze steekt de draak met clichés en zoekt grenzen op door telkens opnieuw de barrière tussen toneel en publiek te doorbreken.

Een jazzy sfeer overheerst deze voorstelling. De nummers zijn deels van Anne zelf, deels al bestaande nummers. Toch sluiten de schitterende melodieën en poëtische teksten perfect op elkaar aan. Soms persoonlijk, bijvoorbeeld wanneer ze zingt over de tijd dat niemand, zelfs niet haar eigen vader, haar begreep. Soms herkenbaar, bijvoorbeeld wanneer ze zingt over die avonden dat je alleen wil zijn, thuis, op de bank. Soms ontroerend, wanneer ze zingt over een onbereikbare maar ware liefde. Maar telkens opnieuw met een stem waar je u tegen zegt. Soms rauw, maar altijd zuiver.

Na haar opleiding aan de Amsterdamse toneelschool en de Kleinkunst Academie afgerond te hebben met een stage bij de komedie ‘Jan, Jans en de kinderen’, ging Anne van Veen, dochter van Herman van Veen, de uitdaging aan om met haar eigen voorstelling de planken op te gaan. En dat doet ze meer dan goed: op haar eigenwijze manier weet ze het publiek voor zich te winnen. Niet voor niets lukt het haar het publiek zo enthousiast te krijgen dat ze tot vijf keer toe terugkomt om applaus te ontvangen, waarvan de laatste twee staande ovaties. Ze ondergaat het, bijna verbaasd, maar geroerd. Ook al beseft ze het misschien zelf nog niet: ze is een pure theaterpersoonlijkheid waar we beslist nog van zullen horen.

‘Anne’. Gezien: vrijdag 14 november (try-out). Première: 22 november, Purmerend. Kijk op www.annevanveen.nl voor speellijst. Tekst en zang: Anne van Veen, regie: Arjan Schoolderman, piano: Jasper Slijderink.